เมฆขาว พราวฝน ลานสน บนภูสูง ต่างหมายมุ่ง มาสู่ แดนสวรรค์

ป่าเขา เนาไพรวัลย์ เธอกับฉัน จูงมือกัน ก้าวเดินไป ใจนำทาง

บทที่หนึ่ง ก้าวแรกเดิน เนินส่งญาติ หยาดเหงื่อไหล ใจแทบขาด มาดไม่ไหว

หนทางก้าว ยังอีก ยาวไกล สู้สุดใจ วัดความแกร่ง แรงแห่งตน

บทที่สอง เนินปราบเซียน เขียนฉงน ก้าวเดินจน รองเท้าเปิด เพลิดไสว

บทที่สาม ป่าก่อ หยอกล้อไป ไม่ว่าใคร ได้มาถึง ตรึงอาการ

บทที่สี่ เนินเสือโคร่ง โล่งหัวใจ อีกไม่ไกล นักหนา ขายังไหว

บทที่ห้า มรณะมรณา พาร่างไป สู้สุดใจ เนินสุดท้าย พ่ายใจเรา

จุดสุดท้าย คือลานสน บนภูเขา ใครใดเล่า มาถึง พึงสุขสม

สุดภิรมย์ รู้รักษา ป่าผจญ อยู่คู่คน ไทยไป จนตราบนิรันดร

+++++++++++++++++++++++++++++

ภูสอยดาว ดวงดาวพรั่ง กระจ่างฟ้า สุขปรีดา เมฆา มาสมร

สองขาหยั่ง หยัดเดิน เนินอำภรณ์ เพื่อทุนรอน เลี้ยงดูลูก สุดกำลัง

แม้ชาตินี้เกิดมา เป็นเหมือนดั่ง มีพลัง แข็งกล้า ดูอาจหาญ

ทุกหยาดเหงื่อ เพื่อคุณ สุขสำราญ โปรดประทาน เห็นน้ำใจ กันบ้างเอย

+++++++++++++++++++++++++++++

ด้วยจิตเคารพธรรมชาติ

นุ บางบ่อ ประพันธ์

25/09/2567

+++++++++++++++++++++++++

*** อีกหนึ่งบทเพลงเพราะๆ ที่กลั่นออกมาจากความประทับใจในเส้นทางสู่ลานสน อช.ภูสอยดาว โดย คุณปัญญา จันทร์มา ครับ เชิญรับฟังครับ